หน้าแรก | หนังสือพิมพ์ประชาไท

ฉบับประจำวันที่ 13 สิงหาคม 2552

อ.ธีระพลเสนอทางออก

ขอให้ถ้อยคำยืนยันข้อเท็จจริงและหรือความเห็นดังต่อไปนี้
ลูกหนี้ที่ 2 เป็นภรรยาของข้าฯ ซึ่งได้จดทะเบียนหย่าไปนานแล้ว
เมื่อปี 2539 ข้าฯ และลูกหนี้ที่ 2 ได้กู้เงินเจ้าหนี้ผู้เป็นโจทก์ โดยจดทะเบียนจำนองที่ดิน โฉนดเลขที่ 17575 ตำบลหมอนนาง อำเภอพนัสนิคม จังหวัดชลบุรี และที่ดินโฉนดเลขที่ 47766 - 47796, 47989 - 47996, 48532 ตำบลท่าบุญมี อำเภอพนัสนิคม จังหวัดชลบุรีพร้อมสิ่งปลูกสร้างตามหมาย ล. 4 - 6 ต่อมา ภาวะเศรษฐกิจไม่ดี เจ้าหนี้ผู้เป็นโจทก์ได้ฟ้องลูกหนี้ทั้งสอง ต่อศาลจังหวัดชลบุรี ลูกหนี้ทั้งสองจึงได้ทำสัญญาประนอมยอมความโดยมีเงื่อนไขว่า
หากลูกหนี้ทั้งสองผิดนัดชำระเงินไม่ว่างวดหนึ่งงวดใด ให้บังคับคดีได้ทันที และยินยอมให้ยึดที่ดินพร้อมสิ่งปลูกสร้างที่จำนองออกขายทอดตลาด เพื่อนำเงินมาชำระหนี้จนครบถ้วน หากบังคับจำนองแล้วได้เงินไม่พอชำระหนี้ ลูกหนี้ทั้งสองยินยอมให้ยึดทรัพย์สินอื่น ออกขายทอดตลาด เพื่อชำระหนี้จนครบ
แต่คดีนี้เมื่อลูกหนี้ผิดนัดชำระ เจ้าหนี้ผู้เป็นโจทก์ก็มิได้ทั้งหมดออกขายทอดตลาด เพื่อนำเงินไปชำระหนี้เจ้าหนี้ผู้เป็นโจทก์ การฟ้องคดีนี้โดยเจ้าหนี้ผู้เป็นโจทก์ ยังมิได้ดำเนินการตามคำพิพากษา ตามยอมของศาลจังหวัดชลบุรี
ฟ้องเจ้าหนี้ผู้เป็นโจทก์ จึงไม่ชอบเป็นการใช้สิทธิโดยไม่สุจริต การที่เจ้าหนี้ผู้เป็นโจทก์ไม่ดำเนินการขายทอดตลาดทรัพย์จำนองทั้งหมด จึงเป็นเหตุให้เกิดดอกเบี้ยเพิ่มขึ้น ทั้ง ๆ ที่ทรัพย์สินดังกล่าว จดทะเบียนจำนองค้ำประกันหนี้ไว้กับธนาคาร
แต่ธนาคารไม่ใช้สิทธิ์ทั้ง ๆ ที่ฟ้องเป็นคดีกับลูกหนี้ตั้งแต่ปี 2543 ในสัญญาประนีประนอมยอมความ ก็ระบุชัดเจนว่า หากลูกหนี้จำเลยผิดนัดชำระหนี้ ก็สามารถยึดทรัพย์สินของลูกหนี้จำเลยชำระได้ แต่ธนาคารก็ไม่ดำเนินการตามสิทธิ ดังนั้นเจ้าหนี้ผู้เป็นโจทก์จึงไม่มีสิทธิ์เรียกร้องให้ลูกหนี้จ่ายดอกเบี้ยเพิ่มได้อีก
เพราะหนี้จำนวนนี้มีทรัพย์จดจำนองเป็นประกันโดยชัดเจนแล้ว มิใช่กรณีเจ้าหนี้ผู้เป็นโจทก์ ได้สืบทรัพย์พบและตามยึดในภายหลังได้ การที่เจ้าหนี้ผู้เป็นโจทก์ในคดีนี้ นำคดีขึ้นมาฟ้องลูกหนี้ ให้เป็นบุคคลล้มละลาย โดยอ้างว่าลูกหนี้มีทรัพย์สินน้อยกว่าหนี้สินนั้น จึงมิใช่เหตุผลที่จะรับฟังได้
เพราะข้อสันนิษฐานว่าจำเลยเป็นผู้มีหนี้สินล้นพ้นตัว ตามพระราชบัญญัติล้มละลายตามมาตรา 8 นั้น เป็นเพียงเหตุหนึ่งที่กฎหมายให้อำนาจโจทก์ฟ้องลูกหนี้ จำเลยให้ล้มละลายได้เท่านั้น ส่วนการพิจารณาคดีล้มละลาย มาตรา 14 ให้ศาลพิจารณาเอาความจริง ตามที่ได้บัญญัติไว้ ใน มาตรา 9 หรือ มาตรา 10
และที่ศาลจะมีคำสั่ง ให้ลูกหนี้เป็นบุคคลล้มละลาย มิใช่อาศัยแต่ลำพังเพียงข้อเท็จจริง อันเป็นเงื่อนไขตามข้อสันนิษฐาน ของกฎหมายอย่างเดียว
แต่ยังต้องพิจารณาเหตุผลอื่นประกอบ ที่พอแสดงให้เห็นว่า ลูกหนี้จำเลยตกอยู่ในฐานะผู้มีหนี้สินล้นพ้นตัวจริง เพราะการที่จะให้บุคคลล้มละลายนั้นย่อมกระทบถึงสิทธิและเสรีภาพในการดำรงชีวิตตามกฎหมาย ตลอดจนสถานะของบุคคลล้มละลายและสิทธิในทางทรัพย์สินของผู้นั้นโดยตรง
ข้อเท็จจริงแม้ลูกหนี้จะเป็นหนี้ผู้เป็นโจทก์พร้อมดอกเบี้ย ซึ่งมีมูลหนี้เดิมตั้งแต่ศาลมีคำพิพากษา วันที่ 4 ตุลาคม 2543 แต่เจ้าหนี้ผู้เป็นโจทก์รอจนกระทั่ง วันที่ 25 มกราคม 2551 จึงได้นำคดีนี้มาฟ้องเป็นคดีล้มละลาย
พฤติการณ์เช่นนี้ ก่อให้เกิดการคิดดอกเบี้ยเรื่อยมา ตั้งแต่ปี 2543 ทำให้ต้นเงินและดอกเบี้ย เมื่อคิดถึงวันฟ้องคดีนี้เป็นจำนวนเพิ่มขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งเจ้าหนี้ผู้เป็นโจทก์ ก็มิได้ดำเนินการขอให้เจ้าพนักงานบังคับคดีขายทอดตลาดทรัพย์ของลูกหนี้ทั้งหมดทั้ง ๆ ที่ทรัพย์ดังกล่าวจดทะเบียนจำนองไว้กับเจ้าหนี้แล้วจึงมีเหตุที่ไม่ควรให้ลูกหนี้ล้มละลาย เมื่อวันที่ 30 พฤษภาคม 2550 ลูกหนี้ทั้งสองเป็นหนี้เจ้าหนี้ผู้เป็นโจทก์ จำนวน 1,315,516.74 บาท ตามหมาย ล.1 - 3
ปัจจุบันทั้งสองได้ชำระหนี้แก่เจ้าหนี้ ผู้เป็นโจทก์คงเหลือ ณ.วันที่ 31 พฤษภาคม 2551 จำนวน 543,451.74 บาท ตามหมาย ล.7 และ ล.8 ดังนั้นยอดหนี้ของเจ้าหนี้ผู้เป็นโจทก์จึงไม่อาจกำหนดได้แน่นอนและไม่ถูกต้อง
ลูกหนี้ทั้งสองจึงยังเหลือทรัพย์สินที่จดจำนองอยู่กับเจ้าหนี้ผู้เป็นโจทก์อีกจำนวนมาก ทั้งหนี้คงเหลือไม่เกิน 1,000,000 บาท จึงไม่ต้องตกเป็นบุคคลล้มละลาย

ลงชื่อ.........................................ผู้ให้ถ้อยคำ
(.......................)